ضرورت حفاظت از ساختمان‌ها و سازه‌ها یا سازه‌های فولادی مقاوم به آتش به عنوان مهم‌ترین حفاظت بدون عامل باید مورد توجه طراحان و طرح ریزان قرار گیرد. یکی از مهم‌ترین و کاربردی‌ترین روش‌های حفاظت ساختاری در زمینه مهندسی آتش استفاده از سازه‌های فولادی می‌باشد. در این روش, اغلب ستون‌ها و تیرهای اصلی سازه با یک پوشش
.برای اطلاعات از
تأثیر شکل پروفیل فولاد بر روی تعیین ضخامت پوشش ضد حریق
سطح مقطع فولاد در معرض خطر، عاملی به نام بخش فاکتور در کل مقطع عرضی را تشکیل می‌دهد. هر چه این ضریب بالاتر باشد،
برای محاسبه ضخامت پوشش محافظت از حریق سازه‌های فولادی در یک ساختمان، یک نقشه ساختاری برای به دست آوردن کم‌ترین اطلاعات زیر لازم است.
ضخامت و نوع میله‌های فولادی عرشه و اندازه میله‌های فولادی عرشه و مقطع عرضی ستون مورد نیاز برای مقاومت به آتش (تا چند ساعت برای
مقاوم در برابر آتش دارای ارزش خوبی است، که از نظر اقتصادی و زمانی بسیار مفید است.
مطابق با مقررات موجود و معیارهای ارائه‌شده برای سازه‌های مقاوم به آتش, ضخامت پوشش‌های مقاوم به آتش در سازه‌های فولادی مقاوم به آتش باید زمانی پذیرفته شود که ضخامت متوسط کار کم‌تر از ضخامت طراحی اثر باشد.
بسته به شرایط کاری,
1. عمل‌آوری برای جلوگیری از خوردگی رنگدانه‌ها به منظور جلوگیری از نفوذ مواد شیمیایی که ممکن است اثرات زیان آوری بر روی بس‌تر مقاوم یا مقاوم به آتش داشته باشند.
2. برای جلوگیری از نفوذ آب, به ویژه زمانی که زنگ روی روکش فی ف وجود دارد.
3. مواد و مصالح مختلفی برای حفاظت از قاب فولادی استفاده می‌شوند. برای یک قرن به عنوان روکش فی ضد آتش استفاده شده‌است.
4. برای عایق کردن و عایق نمودن ساختار فولاد در برابر حرارت, از مواد مقاوم در برابر آتش‌سوزی استفاده می‌شود.
مخلوط فیبر کانی شامل فیبر, قیر و آب است. پوشش ضد حریق با مخلوط کردن خشک اسپری می‌شوند. بنابراین هنگامی که روی فولاد پاشیده می‌شود آب به ماده اضافه می‌شود. پوشش فیبری مواد معدنی دارای وزن سبک است. آن غیرقابل اشتعال است و رسانایی حرارتی پایینی دارد و عموماً ً یک چارچوب فی خوب برای پوشش ضد حریق است.
لایه‌ی سیمانی شامل مخلوطی از قیر و ورمیکولیت, پرلیت و یا پلی استر است.
فیبر مواد معدنی معمولاً ً ارزان‌تر از سیمانی است, اما به آسانی به فولاد پایبند نیست و گسترش نمی‌یابد. فیبر غیرآلی و دانسیته پایین سیمان برای مناطق مرطوب مناسب نیستند و برای مناطق بدون محافظ
تأمین پوشش ضد حریق سازه‌های فولادی برای تأمین مقاومت حریق ضروری در یک ساختمان, دو نکته زیر را در طراحی و پیاده‌سازی یک ساختمان در نظر بگیرید:
مواد اطفا حریق ارزان‌قیمت مناسب باید برای خاموش‌کردن حریق سازه فولادی مورد استفاده قرار گیرند. تأمین آتش سازه‌های فولادی به ارتفاع ساختمان, استفاده از آن و نوع فضاها بستگی دارد. به عنوان مثال, مواد استخراجی از راه‌های خروج و پله‌ها سازه فولادی باید یک نوع ایمن باشد, اما سختی برای مواد ضد زنگ سخت است. مواد خطرناک (مانند فوم‌های پلاستیکی) نباید به عنوان پوشش روی سازه‌های فولادی بدون پوشش محافظ مورد استفاده قرار گیرند.
با توجه به قوانین و متناسب با ارتفاع و استفاده از ساختمان (فضاها), پوشش ضد حریق اجزای سازه‌ای و دستگاه‌های جداکننده باید مطابق با مقررات و متناسب با ارتفاع و استفاده از ساختمان
براساس توضیحات فوق, سازه‌های فولادی باید برای حفاظت از سازه‌های فولادی از آتش مورد استفاده قرار گیرند. برای سال‌ها پوشش فولادی با استفاده از مصالح سنگین مانند آجر و بتن برای ایجاد پوشش‌های اسکلت فی مورد استفاده قرار گرفته‌است, اما در دهه‌های اخیر پوشش‌های سبک و پوشش ضد حریق برای پوشش‌های اسکلت فولادی متداول شده‌اند. استفاده از پوشش‌های سبک می‌تواند به کاهش ساختار, افزایش سرعت اجرا و در نهایت کاهش هزینه‌های ساخت‌وساز کمک کند.
چسبندگی و چسبندگی لایه ضد حریق به سطح زیرلایه با افزایش دما، ضخامت مورد نیاز سازه‌های فولادی را برای جلوگیری از رسیدن دمای سازه از رسیدن به دمای بحرانی که در آن شکست می‌خورد فراهم می‌کند.
از جزییاتی استفاده نکنید که چارچوب حفاظت از آتش فولاد ضد حریق را تضعیف می‌کند. به عنوان مثال, اغلب روکش‌های فی و پوشش‌های آتش ساز نمی‌توانند به طور مستقیم نوردهی‌های سنگین را تحمل کنند و به جزییات مناسب نیاز داشته باشند, یا برای مثال, کاربرد مستقیم رنگ روی ضد آتشها در عمل آن را بی‌اثر می‌کند. پوشش‌های مقاومت در برابر آتش شامل انواع مختلفی هستند. ضخامت پوشش حفاظت آتش از سازه‌های فولادی به عوامل مختلفی چون نوع روکش, مقدار مقاومت آتش مورد نیاز و نوع پوشش بستگی دارد. این معمولاً ً با ضخامت ۱ تا ۲ میلی متر انجام می‌شود. حفاظت از آتش سازه‌های فولادی می‌تواند با تماس و یا غشا باشد. در روش تماس, پوشش ضد حریق سازه‌های فولادی به طور مستقیم بر روی سطح پاشیده می‌شود. برای مثال برای ستون فولادی, یک ماده مقاوم در برابر آتش به ستون اعمال می‌شود و به شکل پروفیل است (توجه به چسبندگی مؤثر مورد نیاز است).
به طور کلی, از نظر مکانیزم عمل, سه نوع اصلی از پوشش‌های مقاوم در برابر آتش وجود دارد که می‌تواند به نام: عایق, جذب انرژی, و پودری مورد استفاده قرار گیرد. بسیاری از مواد متداول در حقیقت در ترکیبی از مکانیزم‌های دو نوع اول و دوم عمل می‌کنند و حاوی مقادیر هر دو گروه از مواد جاذب و جاذب انرژی هستند. بالاترین مصرف مواد عایق با خواص حرارتی عالی با مواد معدنی و توده‌های گسترده مانند پرلیت و ورمیکولیت مرتبط است. این مواد می‌توانند چسب سیمان یا گچی داشته باشند. همچنین نیاز به مقادیر مختلف مواد و افزودنی‌های دیگر وجود دارد, در غیر این صورت عملکرد و اجرای پوشش‌های محافظ حریق در سازه‌های فولادی به درستی اجرا نمی‌شود.